ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ

Το παιδί κρατούσε
Το μπαλόνι του σφιχτά
Το χέρι του είχε
Σχεδόν ματώσει

Αέρας φυσούσε
Και το μπαλόνι πάλευε
Να φύγει μακριά
Ίσως να ταξιδέψει
Ίσως για πάντα να χαθεί
(Λίγη σημασία έχει
αυτό που γίνεται
σε όσα δεν μας αφορούν)

Μα το μικρό αγόρι
Τόσο πολύ συνέδεσε
Με αυτό το παιδικό
Πεισματικό μυαλό του

Τη μοίρα του ολόκληρη
Με ένα μπαλόνι
Που έτσι τυχαία κάποτε
Απλώς το βρήκε

Είχε ξεχάσει ολότελα
Πως στην ουσία κρατούσε
Μόνο αέρα

Όταν αυτό το πολύχρωμο
Φαινομενικά υποσχόμενο
Μα λίγο άχρηστο αντικείμενο
Έφυγε τελικά
Το παιδί θυμωμένο
Πήδηξε να το πιάσει
Το μπαλόνι είχε γίνει
Μια μικροσκοπική κουκίδα
Χωρίς καμία ελπίδα
Επανένωσης

Το παιδί έφυγε
Με το κεφάλι του κατεβασμένο
Όλο λύπη
(Δεν ήξερε τότε
πόση ευτυχία εν τέλει θα κρατούσε
με το ελεύθερο πια χέρι)